Kabuslar Şiiri - Kadir Develi

Yüzüme yapışan kayıtsızlık kaldı
Gece rüyalarıma dadanan kabuslardan.
İçimden çıkıp gitmesi gereken
Bir hayat vardı önümde
Vurdumduymaz mı çaresiz mi bilmem
Öylece kala kaldı gecenin karanlığında
Daha önce görmediğim sokaklarda geziyorum
Ne çıkar önüme bilmem.
Belki hayat belki sonsuzluk huzurla
Girdap gibi çekiyor karanlık
Sarıp sarmalıyor bilinmeze
Boş bardağı doldurmak boşuna
Yaşanmışlıklar yetmiyor geri kalana
Var olana eklesem taşıyor hayat.
Bitse, gitsem kimse hatırlamasa.
Of of yine sabaha kavuşuyor karanlık
Peki ben ne olacağım
Kara kaşlarımı kaldırıp
Göz ucuyla bakarken hüzünlerime
Bir soru takılıyor aklımın ucuna
Bakışın kalıyor bana sorulmayan sorularda
Sorulmayınca alınmayan cevaplar takılıyor yüzüme. Sabaha yaklaşıyor karanlık
Çiğlerin süslediği çimenler desenli artık.
Bir kuş cıvıltısı haber veriyor sabahın ilk ışıklarını Güneş sanki yorulmuş gibi
Yükselmek istemiyor üstümüze.
Hayat nasıl dönüyorsa dünya ile birlikte boşuna Rüyalarımda beni terk ediyor
Adımlanan boş sokaklarda
Farkına çok geç varılan bir hayatın
Masal kahramanlarıydık.
Sonu mutlu bitecek sanılan hikayelerin.
Bomboş geçen çocukluğumun kovaladığı
Hayat çizgileri rüyalarım
Savrulup gidiyor,
İçi boş bir çuval gibi bırakıyor zaman
Yalnız gezebilmeyi umduğum çiçek bahçeleri vardı herkesten saklayarak düşlediğim.
İçinde güller fesleğenler.
Kendiliğinden bahçemde açan kır çiçekleri vardı Seviyor sevmiyor papatyaları
Güller kurudu,
Papatyalar kır çiçekleri geldikleri gibi kaçtılar.
Hayat devam ediyor mu
...
Yerde sürünerek geçiyor adımlar
Birbiri ardına ve ardına bile bakmadan
Kaçıyor gece ve gündüz.