Kâbuslar... Şiiri - Kemal Yavuz

gönüllerde aşklar yan gelip uzanmışken,
gamsız dualar ederdim kanlı sözcüklerle
unutulmaz yüzlerim vardı bilinç altımda,
inzivaya çekilmiş fırtınalarım da vardı,
sabrım da... Egom,
boncuk mavisi göz bebeklerinin,
vahametli menziline
köylü arabeskler yakarken,
Issız hicretlere çıkardım,
örümcek ağları örülü mağaralara...

enfiye donukluğunda varlığım,
salâvat getirirdi kâbuslarımın karasında
milattan önce sessizliğinde
Zebellâ vahşiliğinde korkular sarardı yüreğimi.
ağzından ateş saçan dev kertenkelenin yarasa kanatlarında
çırpınırdı ıstırap çığlık çığlığa
alev alev, kızgın, merhametsizdi kâbuslar
dahası, sefalet topraklarıydı uçsuz bucaksız dünyam...

Biliyorum, kâbuslarım kör etti gözlerimi,
birkaç kirpiğimle boğacağım göz yaşımı, ağlarsam!
ağlamayacağım...
gıybetin günahına ebruli serzenişler koyacağım
kimsesiz yaradılışıma söveceğim ana avrat...

Akılsız kafamı kuma gömeceğim deve kuşu misali...
Bundan böyle fısıltılı seslenişlerimle sırdaş aşklar isteyeceğim.
renklerle paylaştığım gülücüklerim olacak
göz bebeklerime münferit aşkların düşleri bakacak kirpiklerimden
güçlü bir beklenti bürüyecek fısıltılarımı,
cesaretimin güç kaynağı beklentiler...

realitenin yok oluşunda bir parçacık ümitle
kâbussuz sevdaların anayurduna göçeceğim
sıkıcı hantal inzivalarımı derin sulara gömeceğim...