Kabus Yaşıyorum Şiiri - Menderes Dağlaroğlu

Sen gidince minnoşum, bir gece vakti
Nadide kalbime bindi, ağır bir yük
Dudağım kurudu, gözümden yaş aktı
Öksüzler gibi, boynumda kaldı bükük

Kulaklarımda, sesin yapıyor yankı
Beynimin içinde, cevapsız sorular
Beni tamamen, delirtmek için sanki
İnadına, havada uçuşuyorlar

Yanlışlarım, bir bir yüzüme çarpıyor
Göz yummaktan yoruldu, benim gözlerim
Eskisi gibi, bedenimi çekmiyor
Hepten yorgun düşen, bu aciz dizlerim

Oturup çocuk gibi, ağlayacağım
Utanmasam, bu ilerlemiş yaşımdan
Ben derdimi, kimlere anlatacağım
Olmayan aklım da gitti, kel başımdan

Her gün, değişik bir kabus yaşıyorum
İşlerim, hiç iyi gitmiyor yolunda
Tek bildiğim, hala yalnız yaşıyorum
Yalnızlıktan, delireceğim sonunda

Bazen odamdaki, garip sessizliği
İçimden gelen, tuhafça ses bozuyor
Kalk git burdan diyor, bırak acizliği
Gücün varsa kendin ol, meydan okuyor

Seni böylesine, yürekten severken
Ben başka bir şehire, nasıl giderim
Bir gün sessizce, bu yollardan geçerken
Beni, kalben hatırlamanı dilerim