Simsiyâh bir gece gibi gözlerime bakıyordu,
Saçlarını savururken, “Kimsin? ” dedim, “Gül’üm” dedi.
Uzanıp tutmak istedim, alev alev yakıyordu;
“İşin yok mu senin? ” dedim; güldü, “işim ölüm” dedi…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta