Kâbus Şiiri - Ahmet Ekici

Yemyeşil fidan iken kuru çınar ettiler
Su bilmez gözlerimi akan pınar ettiler
Dost bildiğim insanlar bırakıp ta gittiler
Şu kocaman gönlümde küçücük dünyadayım
Kâbus mu yaşıyorum inşallah rüyadayım

Tek, tek kırın taşları yıkmayın temelimi
Darağacına çekin yok etmen emelimi
Umutlarım bitmeden ya tutarsa elimi
Göklerde uçsam bile zannedersem yaya’yım
Kâbus mu yaşıyorum inşallah rüyadayım

Ta uzaktan göndersen bir selamın hoş gelir
Korkuyorum gül atsan bu başıma taş gelir
Mevsim yazı gösterir ortasında kış gelir
Ufak taşlar içinde rüzgâr vuran kayayım
Kâbus mu yaşıyorum inşallah rüyadayım

İnsanlık giysisini üzerimden soydular
Her cefaya eh dedim kabullendim saydılar
Verilen sözlerinden hemen geri caydılar
Ahmet’im ben kendimi kadersiz mi sayayım
Kâbus mu yaşıyorum inşallah rüyadayım.