Kabus Şiiri - Yaşar Cerit

Beni her gece yarılarında,
Apansız allar basar,
O derin uykularımdan,
Kabuslar görerek uyanırım.
Bedenimi ecel terleri sarar,
Ağzım dilim kurur ne fayda;
Mecburen susuzluğa dayanırım…

Boğazımda hırıltılar başlar,
İçim dışım daralır harlanırım.
Karabasanlardan hiç kurtulamam,
Sesimi kimselere duyuramam,
Elim ayağım tutmaz olur;
Gözlerimi açmaya zorlanırım…

Mumların eğreti titrek ışığından,
Duvarlara gizemli gölgeler düşer,
Odamda uçuşur kara kara lekeler,
Kendi kendime bile horlanırım.
Gecenin hüznü bir haspa gibi,
Hayasızca gelir üstüme çöker;
Yüreğim sıkışır darlanırım…

Alnımda boncuk boncuk ter birikir,
Yüreğimden bir damar çekilir,
Sanki damarlarımdaki kan kurur,
Benzim solar ala sarıya boyanırım.
Ardından sabah olur ezan okunur,
Say ki üstüme bir cenaze oturur;
Sırtımdaki yükümle dolanırım.