Kabus Şiiri - İrfan Tansel Turhan

Odamdayım tek başıma
Çöp kamyonu geçiyor sokaktan
Gürültüsü giriyor açık balkon kapısından
Televizyonda bir şuh kadın
Konuşuyor kısık kısık, Kıpırdıyor dudakları
Avizeden kırılan ışıklar duvarda
Gürültünün ortasında sessizlik gibi
Haltermi çalışıyorlar üst katta
Yirmişer kiloluk gürültüler
Tavanı delip odama giriyor
Çiçekler dizilmiş cam kenarına
Kılıç, japon şemsiyesi, afrika menekşesi
Yapma çiçekler kadar canlı değil renkleri
Ama onlar yaşamın gerçekleri.
Saat onikiye geliyor, yazıyorum
Geçerken onikiyi yelkovan
Yazacakmıyım bilmiyorum
İnanın hiçbirşey bilmiyorum
Ben değildim, ben yapmadım.
Dışarıda köpekler kedileri kovalıyor
Yakaladılarmı kırıveriyorlar
İncecik bellerini köpekler kedilerin
Kornişleri çatırdıyor perdelerin
Sigaram bitmiş dumanı
Açık kapıdan çıkıp gitmiş
Karanlık olmuyor gecelerim
Sokak lambasının ışığı
Bir ok gibi giriyor penceremden
Saplanıyor gözlerime
Hayır aklıma gelmiyor
Hatırlasam söylemezmiyim
Ben yapmadım ben değildim.
İki çocuk portresi duvarda
İki masum bakışlı çocuk
Biri esmer oğlan, diğeri sarışın kız
Birde zenci olsa aralarında
Çinli, hintli, eskimo birde kızılderili
Çocuk yüzlü, çocuk bakışlı, çocuk yürekli
Çocuk resimleri olsa duvarlarımda.
Bir sigara daha yakıyorum
Duman yolu ezberlemiş,
Çıkacağı yeri biliyor.
Alt kattan tıkırtılar geliyor,
Üst kattakiler susmuş beni dinliyor
Köpekler gitmiş sesleri duyulmuyor
Çöp kamyonunun sesi giriyor,
Açık balkon kapısından.
Çöpçüler kırık belli kedileri topluyor
Yelkovan onikiyi geçmiş, yazıyorum
Polisler köşe başında iki kişiyi copluyor
Polisler copluyor,adamlar zıplıyor.
Çocuklar duvardan bana bakıyor
Biri sarışın kız, diğeri esmer oğlan
Ben tavana bakıyorum, tavan bana bakmıyor
Televizyonda şuh karı, saksıdan enginarı
Ben yolmadım,ben değildim.
Sokak lambası penceremden
Bir ok gibi giriyor gözlerimin içine
Sorgu bitmiş, yargı bitmiş
Bütün kalemler kırılmış.
Ben masumum, ben oyum, ben buyum
Ne desem boş artık.
Ben, beni benden alan
Düzenin kabusuyum.

Mayıs - 1994