Kabus Şiiri - Muhammed Leyla

Bir nida gelir fikir cehenneminden,
Beni yalnız bırakın kendi delirmişliğimle.
Umudumu keserim, sanki emilir ruhum,
Bir kelepçeyle tutulur nutkum.

Çok isterdim kaçmayı, gökyüzüne,
Ya da bir hayalet olup bulutlarda saklanmayı.
Kimse beni bulamasın, arada bir anneme bakayım,
Sonra onu da görmeyeyim, kör olayım herkese.

Yorgunluğu ben değil, kamburum anlatsın sana,
Kafamın içi bir mezarlık, onun üstü boş vaha,
Büsbütün küstüm herkesten, hatta kendimden bile,
Geleceğime sarıl sen de, geçmişimden af dile.

Artık bakamaz oldum ailemin yüzüne,
Zaten çoktan küsmüş aynalar yüzüme,
İçim sigara dumanı gibi bir karamsarlıkla kaplı,
Dünyanın dengesi sarhoş, haksız olan haklı.

Asıl intihar dediğin, bir gün daha nefes almak,
Nasıl bir duygu anladın mı bir zombiye nefes olmak?
Göğsümde "kalp" denen kanlı bir ceset saklı,
Büsbütün bir kabus demekmiş rüyaların anlamı.