Kâbus Şiiri - Ömer Yüce

KÂBUS !!!

İnce bacaklarıyla
yeşil ovalarda koşan

ela gözlü bir ceylan,

nazik ve ürkek.

Peşinde zalim bir avcı
elinde kırma bir tüfek.

O’nun yanında
zevkten dört köşe sadık bir köpek.
…

Zalim avcı, ayakta durdu
gez,göz,arpacık

sol gözünü kısıp nişan aldı.

Kırma tüfek önce nazlandı
tutukluk yaptı.

Vicdansız avcı,
sinirli,hırçın

çömelip sol dizine üstüne

bir daha nişan aldı.

Tüfek kustu kinini,
ses bütün ormanda yankılandı.

Büyüsü bozuldu ormanın
acı acı öttü bülbüller,

İki damla kan düştü çimenlere
menekşeler ezildi,

soldu güller.

…

Avcı durdu.
Köpek durdu.

Ceylan durdu.
Zaman durdu.

Hepsi göz
göze geldiler.

Önce köpek bozdu büyüyü
havladı,

sadakatle kuyruğuna salladı,

yalanıp öptü avcısının elini.

Dilini çıkarıp bekledi
kısmetini.

Avcı hiç oralı olmadı.

Yaralı ceylanın ela gözlerinden
gözlerini alamadı.

Baktı gönlü kayacak
merhamet duyacak

irkildi;

titredi kendine geldi.

Oysa ceylanın sürmeli gözlerinde

iki çift sözüsü vardı,

kan damlayan yüreğinde
onulmaz sızısı vardı.

Yolunu bekleyen
üç beş kuzusu vardı.?

…

Ceylan vuruldu.

Uykum bölündü.

Yandı canım.

Büyük bir suçluluk duygusuyla uyandım.

Kan izi kaldı kara geceden
üstüme sindi kokusu.

Köpek zaten köpek
Avcı da yok Allah korkusu.

Oysa ben,

Avcının karşısına çıkıp
dik durabilirdim.

Elimle,dilimle
engel olabilirdim.

Ceylanın yüreğinde tutup
yaralarını sarabilirdim.

Başını okşayıp gönlünü alabilirdim.

…

İş işten geçti;

yaş dökülüyor gözümden vefasızlıktan

kaç yavru ağlıyor şimdi anasızlıktan

babasızlıktan.

Söyleyin dostlar;

O ceylanla helalleşmeden
nasıl uyanırım ben

bu kâbustan…!!!

Öyüce