Kabus Şiiri - İsmail Durmuş Kingir

Beklerken uyuyakaldığımı, uyandığımda fark ettim.!
Bütün olanların canı çıkmış ve bütün olmuş onlar bana karşı.
Keşke o kadar basit olsa ağlama nedenim.
Olduğu gibi yalın.
Tıpkı senin beni önemsemediğin gibi.

Çevremdeki her şeyin yalan olduğunu bile bile nefes almaya çalışıyorum.
Çığlıklarım kesik kesik çıkarken,
Aynadan ağladığımı fark ediyorum.

Ağlamak.!
Uzun zamandır harekete geçirmek istemediğim bir duygu.

Odamın camları açıkken içeriyi soğuk bir hava kaplıyor. Gözlerimi kapatarak derin bir nefes alıyor,
Rüzgarın kokusunu içime çekiyorum.

Ne gök gürledi, nede güneş açtı.!
Her şey biraz daha aynı,
Dün aynı, bugün aynı.
Birazdan sabah olacak.!
Boğazımda düğümlenen sessiz cümleler çıkacak gün ışığına.

Sen yoksun!
Zaten gelmende gerekmiyor.
Beklemek çoktandır bıraktığım bir eylem.

Üşüyorum!
Rahatsız eden duygular daha çok içeri girmesin,
Camları kapatma vakti.
Selânı duyuyorum!
Soğuk titremeleri engelleyerek açıyorum gözlerimi.

Beynim karma karışık,
Başım ağrıyor, ellerim titriyor.
Yaşadığım olayların bir rüya olduğunu düşünerek yıkıyorum yüzümü,
Su damlaları akıyor çenemden göğsüme doğru.
Aynada kendime bakarken saçmaladığımı fark ediyorum.
Yaşadığım her şey tokat gibi yüzüme vuruyor.
Ne rüyası düpedüz gerçek.! "İ.D.K"