Hikâyenin Kanı Şiiri - İsmail Nerimanoğlu

Hikâyedir başkalarına sizin gerçeğiniz.
Kustuğunuz kan
kızılcık şerbeti gibidir.

Onlara su,
ısıdan habersiz,
soğuktan sıcağı,
sıcaktan soğuğa…

Görmeyeli elleri halden anladıkları,
kabzımalların mekânı,
farzımahal;
kabızdır gönülleri.

Yolunuzu değişmeyi keyften sananlar
çarpışan arabalar gibi insanlar.

Gülerken acıyorsa yanaklar,
âmâ ise diller,
lâl ise gözler…
Bekleme, yapma;
geçiyor polis anonsu.

İnsan ne ile yaşar?
Dilemeyince olmuyor.

Zenginliği kendinden sananlar,
kerâmeti biliyorken kendinden…
Mahmut neylesin
vermeyince mâbut?