Kabus Şiiri - Abdulkadir Kahraman

Sus dertli başım sus,
bitsin bu kabus...

Solar dağlar, gece ağardığında
Çakallar bir leşe hasret, beklerken
Şehre tepeden bakar
Mağrur gökdelen...

Akis gelmez
Haykırmazsan boşluğa
Dolar gözler
Gönül teli titrer
Ve martılar gurbeti
Sabırla takip eder …

İki yaralı yürek
Sığınmışken mağaraya
Dertli nağmesi gönlün
Anlaşılmaz.
Ve dağların dumanlı başı
Kolay kolay aşılmaz...

Bir kovuğa büzüşen
Acı feryadı kuşun
Soğuk kış günlerinde
Yürek inler, bilinmez

Ellerini açarak
Bakar ufuktan yana
Bir bebek niyaz ile
Bir gülün yaprakları
Suya düşer naz ile...

Canavarlar coşarken
Boz bulanık dağlarda
Süslü caddelerde kaybolur
Bir saf köy delikanlısı
Ve ıslatır kirpiklerini
Bir dostun hatırası...

Gözleri açılır menekşenin hayretle
Yalan söylerken birbirine
Gölgeler bile
Neden,
Daha serindir sular
Yalnız gecelerde…

An olur istersin, bilinmeyen
Bir yere kaçıp gitmek
Fakat yollar uzundur
Ve pek zordur hasret
Kaçıp kurtulasın lakin
Sende de yok ki yürek...

O demler acı gelir anlamak bile
Birkaç damla gözyaşı
Ortak olur dertlerine
Vatan saydığın gurbette
Kalırsın yapayalnız
İsli gece lambaları yolunu aydınlatır
Ve geride kalan birkaç dost
Kulağını çınlatır...

Baş başa verince gündüz ve gece
Gelir çatar hayatın gün dönümü
Sonu olur o fasıl ömrün
Yudum yudum içersin
Tadarsın ölümü...

Yetişir, dertli başım sus!
Şükür, bitti artık kabus...

1997