Kabus Şiiri - Mete Çakır

Kırlara koştum dün

hür ve dingin

gelincik tarlalarının ortasına

atıverdim kendimi

koşmaktan bitkin

mavi gökyüzünü kucaklayıp

ateşten bir demet

gelincikle süsledim

bulutları döşek yaptım kendime

uykuya daldım aklımda sen

kalbimde sen

hayalinle

ruhumu titreten sen

göz kapaklarımda asılı dururken

güneşim oldun

güneş karanlığa teslim olurken

uyandırdı beni

akşam kuşlarının

hüzünlü şarkıları

sonra yollara düştüm

avucumda avucunun kokusu

yüreğimde yokluğunun sızısı

seni aradım gecenin

demir yüzlü sevimsiz ayazında

tüm yollarından geçtim şehrinin

ve ihanetine uğradım hepsinin

her ışık bir ümitti yandığında

tüm şehrin ışıklarında yüzünü aradım

bulamadım

şehrinin yağmurları canımı yaktı

yüzüme her vuruşunda

her nefeste adını andım

adın bir yılandı damarlarımda

yaktıkça yaktı içimi hasretin

bir intihar fikri parıldadı ansızın

büyümüş gözbebeklerimde

yüksek bir tepe veya

kalın bir urgan aradım seni bırakıp

ya seni bulacaktım ya da ölüme koşacaktım

bedenim çaresiz bir pervane

beynime sızan karanlık

dipsizliğinde boğmak üzereyken beni

senin busen yetişti imdadıma

uyandım bu dehşetli rüyadan

şükürler olsun ki

sensizlik sadece bir kabus imiş…