Kâbus Şiiri - Ersin Karaca

Isınmak için,
Çektim yorganı üstüne umutsuzluğun,
İğnelendi gözlerim,
Kolları kavradı yavaşça sonsuzluğun.

Atılıp rüya da gibi kulaç kulaç,
Bir kaç kesti yolumu, zır aç.
Çarezim.
Alın etim, alın kolum ayağım,
Yok dediler bize o ruhun lazım.

Önce bağladılar köksüz bir ağaca beni,
Sonra ağzımı ve gözlerimi,
Çırpınmam boş,
Çaldılar benliğimi.

Yıllarca aradım
Nerede ruhum?
Onsuz ben fena güruhuyum.
Meğer o bahta örüklenmişim,
İçi zehir dolu bal suyuyla yıkanmış,
Zamanlı zamansız çekilmekte zincirim.
Meğer boşa yanan sade benmişim.
Kırıp parçalamaktayım prangaları,
Artık, sade dosttan incinirim.