Kaburgalar Şiiri - Alperen Furkan Denden

Ah! Göğüs kafesime saplanan o sıcak ağrı.
Her içime nefes çekişimde ruhumu parçalayan o acımasız, amansız ağrı.
Tanrım, bunun bitmesi için yıllarımı heba edip canımı verebilirdim.
Çok canım yanıyor çünkü.

Çaresiz hissediyorum buna karşı.
Savaşmak öfkeye müsaade ederken karşı koymadan öylece beklemek güçlenmesine izin vermek demek.
Susuyorum, canım yanıyor. Konuştukça ciğerlerime dikenli sarmaşıklar sıkıca sarılıyor.
Bu acı, bu nefret, hepsi birbirine bağlanmış ve benim aciz ruhumu ev edinmiş bulunmaktalar.

Ruhum bu duyguların esiri olmaktan bitkin düşmüş bir halde,
bedenimse çaresiz ve tüm kelimeler kifayetsiz.
Bir yol arıyorum, lütfen biri bana bir yol göstersin!
Attığım her adığımla birlikte kaburgalarımın parçalanması dayanılmaz bir acı oldu artık.

Halime acıyor, ve ellerimi göğsüme bastırıyorum ancak acıyı dindirmeye yetmiyor.
Bu zalim ve soğuk dünyada beni avutacak bir yalan kalmamış gibi sanki.
Sessizliği bozacak o anlam yüklü kelimeler neden beni terk etti?
Tanrım, acı içinde boğulmak neden insanın boğazını düğümler de konuşamaz olur?

Nasıl olur da ben, artık ben olmam? Hangi güç beni özümden alıkoymaya kadirdir?
Ben ki sadece bir insanım, hatalar ve yanlışlarla dolu, sessiz bir ruhum.
Fakat, konuşmak istediğim her an nedir beni geri çeken o sessizlik?
Kim benim ağzımı bağlar da gözlerimi kör eder? Nedendir bunun temeli?

Bunca cevapsız soru, bu kadar çok acı saklı iken bu dünyada,
bir de benim zihnime ölüm düşüncesi lanetini kim soktu?
Korkuyorum, tir tir titretiyor bu korku beni ve kaderimi kabullenemeyişim
beni bir solucandan farksız kılıyor sanırım.

Hayatın cani pençesinde deşiliyor ruhum ve kırılan kaburgalarımdan bir uğultu bile duyulmuyor.
İçeride yokluğu kucaklayan ruhumsa benim kanımla huzur buluyor.
Bu dünya, canımı çok yakıyor ve ben sadece susmayı biliyorum.