Kabülümsün Şiiri - Behzat Özdemir

sırt sırtaydık yaşam boyu
esir ettik kendimizi sabahlara
belalıydık esen lodosa
sürgün ettik kendimizi başı boş limanlara,
hiç kin tutmadık öfkeyle yanan dünyaya
ve hiç yüzümüz gülmedi bir temmuz gecesi sicağında
oysa görkemsi hayellerimiz vardı hayatla
çarpıp çıkmasaydı kapıdan hayat
ne sana ne bana yağmadı yağmur
hep acı hep sancı yataktan kalkınca,
bir öpücükle döküldük
ve bir öpücük kadar küçüldük
bu dahi hayatta
yoksa üzerimizi mi örttüler
en sevdiklerimiz aynı anda...
kabül etsekte
etmesekte
sevdiklerimizdir. canimizi yakan
aynı zamanda...