Kabulümdür Şiiri - Mine Özdemirtaş

hain mimoza dalının alnımı
çizdiği o gün;
kırkbeşinci yıldönümü bugün
izi hala aynada ve ah!
iki poğaça yemişim de doymamışım
pozlarım onyedisinde nasıl da üzgün.
topaç dönüyor ama zemin kayıpken mirim,
masum duyguların gölgesindeki siyah
neden bu kadar derin?

zaman şalterini kapatan ellerime,
hep o eski adresi yazıyorum.
cazibesini çoktan kaybeden
hayal ve düşlerin ilk hecesi,
gelip zili çalıyor.
kapıyı açmak için ayağa kalkıyorum
tozlu bir albümden firari
fotoğraflarla dolu,
Insanlık halleri yolumu kesiyor.
duyulmadan infaz edilen sesler,
söylenmeden yutulan sözler,
sadece bir aşk boyu oluyor.
boğulmak ne mümkün,
yüzmek imkansız.

prizmada kırılıyor renkleri dünün
deste içinde benden bir öncesi de,
benden bir sonrası da kördüğüm.
üstüme alınmıyorum
unutulmuşlukları ama;
yakılması muhtemel yasak kitaplar,
ya da üstü örtülmüş kanıtlar gibi
bir yokmuş bakıyor arkamdan.
"bir varmış"ı nerde bu işin?

sanki kuru otları yakmışım da
felsefe ormanı tutuşmuş gibi
tam orta yerinden;
kızıla boyuyor kendini ufuk
ve karanlık geliyor peşinden.
direnmek inadın bahanesi
umuda toz kondurmayışım ise,
safdillik kapısında eşik.
pervazdakilere çizik diyorlar ya
değil/ hepsi iki gözüm iki çeşme.
yağmur hangi bulutta saklanıyorsa
orada kalsın / rüzgar don tuttu.
müstakbel bir kabullenişe sığınıyorum
artık ıslanmam

bir el ateş sesinden sonraki sessizlik,
kıvılcım gibi düşsün yere.
/faili meçhul ölmek kabulümdür/

İkibinonsekizinnisanı/istanbul/M.Özdemirtaş