Kabulleniş Şiiri - Şule Karaduman

-Biz hiç yana yana gelmedik.
Aynı gökyüzünün altında hiç bulunmadık.
İpeksi saçlarına hiç dokunmadım.
Portakal çiçeği kokunu içime hiç çekmedim.
Pamuk parmaklarını hiç öpmedim.
Gözlerinle gözlerim hiç buluşmadı.
Aynı yağmurların altında hiç ıslanmadık.
Aynı sokaklarda hiç yürümedik.
Gülüşlerinin nedeni hiç olmadım.
Ama seni çok sevdim.
Nedensiz büyüttüm seni içimde.
Sevgini nakış nakış işledim yüreğime.
Gecenin karanlığında da…
Gündüzün aydınlığında da…
Seni bekledim.
Hep bekledim.
Olabilme ihtimaline hayallerimi verdim.
Gözlerimdeki yıldızlar kaybolduğunda anladım.
Anladım ki senin gerçekliğinde ben bir hayaldim.
Anladım ki benim gerçekliğimde sen çaresizliktin.
Zamanla yokluğuna alıştı kalbim.
Ve yokluğunu kabul etti aklım.
Şimdi kalbimde her zaman sonbaharsın.
İçimde ara ara sızlayan kabuk tutmuş yarasın.
Artık hayallerimin baş kahramanı değilsin.
Hasretle başlayan cümlelere sen noktasını koymuyorum.
Kaybettiklerim kadar yok oluyorum.
Sahip olamadıklarım kadar ölüyorum.