Kabulleniş Şiiri - Zafer Başkaya

Farkettim ki;
En büyük hata düşündelerimdi bana karşı yapılan. Kendi ellerimle hatalı düşünceler büyütmüş, bir tek ben kabullenememiştim. Hayallerimi kurmadan; kıracak her şeyi kendi ellerimle bir araya getirip ortasına bırakıveriyormuşum da kendime söylemeye korkuyormuşum. Korkuyor muşum göz göze gelmekten umutlarla. Tüm cesareti kırılmış sus pus bir halde karanlığına çekilen her ne kadar düş varsa göz kapaklarımın altına çizdiğim; karşısına dikilmeye de cesaret edemedim. Dört gözle aradığım bahaneler, ihtiyaç duyduğum avuntular ve ardına saklandığım keşkeler. Saklayamıyor beni benden. Nereden bakarsam bakayım görüyorum, ben baktıkça saydamlaşıyor ifşa ediyor beni tüm yenilişler. Karanlığın kirpiklerime bir fırça misali bulanıp, enine boyuna boyadığı odamda saklanmak istiyorum ancak en zifirisinde bile kendimi açık ediyorum kendime. Tamam yeter artık… Vazgeçiyorum. Yoruldum da. Bu tek kişilik manganın tek üyesi olduğum bu istikamette ki idam sehpasında; darağacında olan da, sehpaya inen tekme ve o yağlı urganda hepsi bendim. Çok kişi ararken hep kendimi bulduğum bu vazgeçmişliğimin tek sorumlusu evet sadece bendim.