Kabulleniş Şiiri - Handan Koca

Bırak bu günde senin gözlerinde batsın
Zaten gözlerinde güneş gibi yakmıyor mu beni?

Bir daha senin gözlerini görememek
Bir daha güneşin doymayacağını bilmek değil mi?

Bırak bu günde senin gözlerinde batsın.
Bırak herşey karanlıklarda kalsın
Ay ışığın bile senin sefil loş sokaklarında kalsın.
Ben seni karanlıklarda sevmeye razıyım

Kalem bile çoktan satırları tüketmiş. Yokluğunu yazmamakta direniyor nedense. Odamı aydınlatan lambanın feri sönmüş. Sensizlikte tıkanmış kalmış bütün ışıklar daha fazla aydınlatamıyorlar yüreğimi. Nereye baksam karanlık. Nereye baksam yokluğunu görüyorum. Fakat gece bir türlü beni sensizliğe ikna edemiyor. Uyuyamıyorum. Parmaklarım yokluğunu yazmaktan öylesine yorulmuş ki kendi uzuvlarıma bile kendi emirlerimi dinlemez oldum. Bazen seni yazmayı reddetmekte haklı olduklarını düşünüyorum. Onlar bile sensizlikten bitkin ve çaresiz düştüler. Onlara yazmaları için bir güç gerek. Senin varlığın gerek. Ben yokluğunda bile onlara seni yazmalarını söyledikçe, onlar inatla benim bu isteğime karşı direniyorlar ve konuşuyorlar benimle. Bana: bize onu yazdırsan da ne fark edecek? Yazdıkların duyuluyor mu sanıyorsun. Kendini avutma ve bizi hiç yorma diyorlar. Bense susuyorum. Susmaktan başka çarem yok ki. Sen giderken bile susmadım mı?
Kalem masada sevgine susamış sayfalara sevgini bağırmak için bekliyor ve yüreğimin artık çığlık atacak sesinin kalmadığını fark ediyorum. Aslında yüreğim sen giderken, gelmen için kendini parçalarcasına öylesine bağırmıştı ki sen duymadın. Sen giderken beni duymamak için elerinle kulaklarını öyle sıkı kapattınki beni duyamadın. Söylediklerimi duymak istemiyordun, çünkü söyleyeceklerim seni acıtacaktı. Söylediklerimi duymak istemiyordun çünkü duysan gitmekten vazgeçebilirdin. Aslında ne söyleyeceğimi de biliyordun. Fakat kulakların duymayınca kendini daha kolay kandırabilirdin. Sahi kandın mı sevdiğim. Kendini kandırabildin mi? Peki sen giderken gerçekten benim sustuğuma inandın mı? Gitme diye yüreğimin attığı çığlıklarını sahiden duymadın mı? Söylesene daha ne kadar kandıracaksın kendini. Diyelim ki ellerinle kulaklarını kapattın ve beni duymadın. Bu benim için bir mazeret olsun sana. Peki, sevdiğim söyler misin kendi içinde çığlıklar atıp kanayan yüreğini de mi duymuyorsun. O nerde diye beni sorduğu zaman sende benim gibi susarak kendini ıssız ormanlara mı gömüyorsun. Artık benim bedenim senin yokluğuna öyle alıştı ki, dudaklarımın bile sana şu an gel diyecek kadar takati yok. Biliyor musun sevgin öyle bir hal aldı ki artık canımı yakıyor. Dudaklarım ne zaman o yok dese kanıyor. Belki susuzluktan belki sensizlikten olacak; çatlamış çirkin görünüyorlar. Söylesene beni ne hale soktun. Sen bir gitmenle bana neler yaptın böyle. Bak şu an bile yüreğim kendi bilekleri kesen bir cellât gibi acıyor. Gelmeni istese de sesi çıkmıyor. Yani gel diyecek olsa da gelmeyişlerinden bıktığı için yine gel deyip yine gitmenden korkuyor. Sesi çıkmıyor. Beni kurtarın diyemiyor. Yokluğunun rüyalarda gördüğü karabasanlardan daha beter olduğunu bilse de seslenemiyor sana. Keşke yokluğunda bir rüya olsaydı da uyandığımda kâbusmuş diyip uykuya dalabilseydi gözlerim. Oysa sen gittin gideli ben bu beter olası kâbustan uyanamadım. Her gece uyurken keşke bu bir rüya olsa ve sabah senin varlığınla uyansam diye dua etsem de her sabah aynı kâbusa gözlerimi açmaktan bıktım. Artık yokluğundan bıktım. Artık herkese seni anlatmaktan bıktım. Zaten sevmiyordum demekten ve seni kendime inkâr etmekten bıktım. Oysa insan en güzel kendini kandırabiliyormuş. Taki bir güne kadar. Taki dermanlarının bitip yeter dediğin anlar gelene kadar. İşte o zaman ilk yenilen savaşçılarım yüreğimle işi birliği yapan gözlerim oluyor. Gözlerimi ağlatan, sızlayan yüreğim şimdi iki şeye ağlıyor. Hem yokluğuna hem sana yenilip sevgini kabul edişine ağlıyor. Çaresizliğe ağlıyor. Bu öyle bir savaş ki sevgili. Sen ister kulaklarını tıka istersen yedi dağın ardına git, elbet bir gün beni hissedecek ve yüreğine pes edeceksin.. Bu öyle bir savaş ki sevgili kendinle bir savaş halindesin. Sevgili bu savaşın galibi yok. Kim kazandı diye sakın sorma.