Kabullenirsin Şiiri - Mustafa Yılmaz 4

Ne kadar çok şey vardı kabullenemediğimiz;
olmaz, olmaz dediğimiz,
son çare ölümdür,
bu olmaz, olamaz dediğimiz.

Kabullenemediğimiz nice olaylar vardır,
ayrılıklar vardır, yüreğimize sığmaz acısı,
unutulmak vardır,
dayanamadığımız.
Sevda vardır bitmez, bitemez dediğimiz,
bir gün bir şeyler olur;
her şey üst üste gelir,
acılar yaşanır,
dayanamam, dayanamayız dediğimiz.

Sonunda düşersin toprağa, kuru yaprak gibi,
çürür için parça, parça olursun.
yüreğin yanar, için acır.
Beyninde ateşler yanar sanki.
unutmak istersin.
Acıdır unut desen de;
daha çok acır için, dayanamazsın.
Konuşursun kendi kendine,
teselli ararsın çıkmazların içinden,
yeniden için yanar,
baka kalırsın aynada ki soluk yüzüne.

Ellerin titrer, gözlerin kasılır,
bir şeyler mırıldanırsın,
kendinin de anlamadığı,
bir şeyler.
Kimse de sana yardım edemez,
dönersin kendi benliğine yüreğine.
Acırsın kendine,
kendi kendine.
Çaren yoktur;
geçmişe de dönemezsin,
gelecek de senin için çaren değildir.

Pişmanlıkların da sana bir şey vermez,
çaresiz;
kabullenir beklersin,
neyi beklediğini bilmeden, beklersin.
Bakışların değişmiştir,
sesin kısılmıştır,
gülüşlerin kaybolmuştur,
gömülmüşsündür sessizliğe.
Kabullenmişsindir geleceğini,
kaybettiğin geçmişini de,
bekleyecek bir şeyin kalmamıştır,
çaren yoktur, ölüm bile çaren değildir.

Zar zor bela da olsa; yaşayacaksındır geleceğini,
ne olacağını da düşünmeden, kabullenirsin boynunu bükerek.
Yarınları olmayanlar gibi; beklersin, kabullenirsin,
bu son çarendir beklemek, kabullenerek.

İzmir--Çandarlı