Kabullendim Şiiri - İlyas Gültekin

Ben akılım yitirmedim, ama aklım da kimseye yetmedi...
Konuştuklarım anlamsız, hislerim önemsiz'di..
Konuşamadıklarım can yakardı, düşüncelerim ise güneşi söndürecek kadar çok ve karanlıktı..
Hislerim, mezardaki ölünün üstündeki toprak kadar ağır...
Kırmamak için sustuklarım, kolumu da kırdı kanatlarım da..
Kıyamadığım herkes kanattı beni..
Oysa kemiklerim kırılsın isterdim, kalbim değil..
Hep aynı yerden vurulmanın acısını taşıyor omuzlarım...
Sustuklarımın dilim de bıraktığı acıyı bilmedi kimse,
Konuşsam herkesi zehirleyecekti biliyorum..
Ama yinede sustum..
Şimdi yanlızlığıma merhametimi dost edindim.. olsun diyorum, Bir gün iyi niyetlerimin mükâfatını alacağıma inancım tam...
Kötü insanları çıkarıyorum hayatımdan...
Kimsenin derdine koşmuyorum, acısından da mutluluk duymuyorum...
Demirledim kendimi, öyle kimsenin dalgasında savrulmuyorum...
Ben ne unuttum, nede alıştım sadece kabullendim...
Benden siz olmuyor..
Sizde de insan olmuyor..
Eskiden dağları yaran ırmaklar gibi çağlardım,
Şimdi durgun bir nehirim...
Hiç kimseden birşey beklemiyorum...
Kirli niyetlerinizle suyumu bulandırmayın yeter..
Yanlızlığım kalabalığınıza armağan olsun..
Ölmüş ruhumun vebali seslerinizi sustursun...
Ayndınlığımı çalan herkese karanlığım vebal olsun...
Herkes yaktığı ateşte yansın..
Küllerini rüzgar bile savurmak istemeyecek..
İstemeyecek...