Kabul Olan Dua Şiiri - Mehmet Şahan

Bir zamanlar bir hazret düşünmüş kara, kara
Ne yapsam da ulaşsam, demiş; sevgili yara…

Bir eser yapayım der, ebedi kalsın diye,
Hancı, yolcu bilcümle namazın kılsın diye…

Ölmeden Allah için yaptırır camisini,
Bir de bekçi tutar ki tanımaz banisini…

Günler sonra içinden görmek gelir eseri,
Ama bekçi tanımaz, zanneder ki serseri!

Sabaha dek kalacak aklındaki fikirle,
Allah’a yalvaracak ağzındaki zikirle…

Ancak bekçi çok kızar izin vermez hazrete,
Öyle tepki koyar ki, sıra gelmez hayrete!

Tutar iki kolundan hazreti yerde sürür,
Yakına bırakmayıp, sokaklara götürür…

Hazret bakar etrafa açık bir dükkân görür,
İçeriye girerken oldukça yavaş yürür…

Görevliye bakarak izin ister diliyle,
Görevli izin verir, yer gösterir eliyle…

Gösterilen köşede oturur birkaç saat,
Herkes kendi işinde hazrete olmaz taat!

Genç görevli yanaşır derdini sormak için,
Bu hazretin derdiyle kendini yormak için!

Gence fırsat vermeden hazret sorar soruyu:
Kaç saattir bekledin, söyler misin doğruyu?

İşimle meşgul oldum, esirgedim selamı,
Şimdi geçtim karşına sır eyledim kelamı!

Çalışırken gelseydim kul hakkı çiğnenirdi,
Kullarını Yaratan, Hak benden iğrenirdi…

Öyle ise her duan her zaman makbul olur,
Hak katında mübarek, mutlaka kabul olur!

Sabah, akşam beş vakit, duasız geçirmedim,
Duam gerçek olmadı, bir kerecik görmedim!

Sakıncası yok ise, ne dilek dilemiştin?
Ne istedin Mevla’dan, sen neyi görmemiştin?

Her gün salih kullardan duyuyorum sözünü,
İbrahim Hakkı Hazretin özlüyorum yüzünü!

Öyle kabul olmuş ki, yerlerde sürükletti,
Beni sana getirdi, saatlerce bekletti…