Kabul Et Ümmetine Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Kabul Et Ümmetine

Gözüm nuru Habiibim çilen geldi aklıma,
Hüzünlerden göz açıp mutluluk tadamadın,
Bir sana bakıyorum bir kendi hayatıma,
Çocukluk hayatını yaşayıp doyamadın.

Rabbim övmüş yaratmış adın Muhammed dedi,
Sana nurundan verdi, karanlığı boğ dedi,
Ahmet,Mahmut,Mustafa en güzel isimlerle,
Sen alemlere rahmet güneş gibi doğ dedi.

Kutsal kitaplar ile önce müjdeni verdi,
Habiibim yolda diye alametler gösterdi,
Putperestlik mikrobu sarmıştı her bir yanı,
Virane gönüllere şifa diye gönderdi.

Doğmadan öksüz kaldın, Abdullah'ı görmedin,
Hep babasız yaşadın hiç ebu diyemedin,
Bir sabah uyanıp da yanına sokularak,
Sevgiyle kuçaklayıp, sarılıp öpemedin!

Hepimiz biliyoruz Hakk seni çok severdi,
Meleklerin yanında her fırsatta överdi,
Katında senden üstün, hatta dengin bile yok,
En sevgili kuluyken hasret ve hüzün verdi.

Henüz altı yaşınde öksüz kaldın anneden,
Ciğerimiz yansa da, haşa sormayız neden,
Yaratanın takdiri, sonsuz hikmetler onda,
O'dur her şayi gören, O'dur her şeyi bilen.

Rab terbiye eyledi İlahi mesajlarla,
Açmamış gonca iken yoğurdu acılarla,
Halime'nin ardından Amine de Cennette,
Dedeciğin de uçtu yalnız kaldın amcanla.

Amcan Ebu Talip'le atıldın ticarete,
Bulunduğun her mekan kavuştu berekete,
Gencecik yaşlarında doğrulukla anıldın,
Emin sıfatın ile çare oldun her derde.

Güneşi hissetmeden geçti baharın,yazın,
Nübüvvet mührü geldi kat kat arttı niyazın,
Şiddete maruz kaldın,hicret reva görüldü,
Zülümlere katlandın,sabırdı alın yazın.

El açıp Yaratana bir gün ah dilemedin,
Tek derdin ümmetindi başka şey istemedin,
Bilmiyorlar diyerek koştun af kapısına,
Allah'ın Gazabını aklından geçirmedin.

Ey sevgili Habiibim! seni nasıl anlatsam?
Kağıtlara sığmazsın seni nereye yazsam?
Yolunda yalpalayan ruhum şifana muhtaç,
Sana layik delğil ki sevgimle kuçaklasam.

O ne büyük şereftir:Layik olmak sevgine,
En büyük ikram budur fakirine,zengine,
Müracaat edecek başka bir kapı mı var?
Bu biçare mücrimi kabul et ümmetine.

Mustafa Hoşoğlu
28.04.2009