Kabul bencillik bunun adı Şiiri - Rabia ...

dönülemeyecek,
asla tekrar yaşanılamayacak,
yıllaaar sonra hasretle bakılıp ahh denilecek,
gencecik dipdiri bir zamanı
mutsuz geçirdim....

halbuki
ne haddime mutsuz geçirmek,
gözlerim varken
duyabiliyorken
yürüyebiliyorken
sevmemi bekleyenler
gerçekten sevmem gerekenler
beni sevenler
beni düşman sayacak kadar değer verenler
beni görmemek için yani benim için özel çaba sarfedenler :)
ben güldüğümde gülebilecek
ağladığımda yaşlarımı silebilecek
insanlar varken
hastalandığımda başucumda günlerce bekleyen
yeri geldiğinde beni azarlayan
annem babam varken,
odama gelip geçen aldığın kazağı bi ver diyen
eşyalarımı gizliden gizliden karıştırıp notlar bırakan
duvara en berbat çıktığım resimleri yapıştıran
kurabiye canavarı diye beni yıllarca ağlatan!
ablalarım varken,
kısacası enn sevdiklerim yanımda iken;
ağlamak mutsuz olmak
ne haddime;
bakıma muhtaç değilken,
doğruyu yanlışı kendimce ayırt edebiliyorken,
bugünüm dünümden kötü değilken
şuan bunları düşünebiliyorken
üzülmek,
benden daha aciz durumdakilere hakaret eder gibi
sızlanıp oflanmak
ne haddime.......

bunların farkında olduğumu bile bile
kendimi üzmemek için çaba sarfettiğimi göre göre
senin beni üzmek ne haddine
ey yabancıııı...,!

beni bu denli üzebilmek için benimle aynı kefene girmen gerek
aynı kefene girmen demek bana yabancı olmaman demek,
yani benden bi parçasın demek
kadir azabını beraber çekmemiz,
sualde bana sorulanı seninde cevaplayabilmen demek
bunlar ise imkansızlardan olsa gerek....
,
burada devamlı olarak kullanılan 1. tekil şahıs sensin,sizsiniz, o,onlar, herkes...
kimse başta kendine değer vermeden başkasına değer vermemeli,
kendisini sevmeden başkasını sevmemeli
devamlı kanayan bi sevgi uğrunada ömrünü heba etmemeli....