Kabul Şiiri - Demet Berberoğlu 2

Cezalandırıyor musun beni
Aklın sıra acıtıyorsun içimi.
Dünyayı zindan etmek istiyorsun belki de
Yaşadığını yaşatmaya mı çalışıyorsun yoksa
Yaralarını yaralayarak mı iyileştiriyorsun
Bahanelerle kapatıyorsun yaptıklarının üstünü.
Her sabah uyandığında tekrar boyuyorsun
duvarlarını kalbinin.
Ama nafile.
Arınamıyorsun acılarından
Kapatamıyorsun geçmişinin kirlerini.

Derme çatma köprüler kuruyorsun kendine.
Karşıya geçmeye çalışıyorsun,
kabul.
Fakat yıkıyorsun tüm köprülerini hayatın,
Ellerinde parçalanıyor her tuttuğun.
Beceremiyorsun belki de sevmeyi
İki kişilik hayat çok geliyor sana
Kendi dünyandan kurtulamıyorsun bir türlü
Paylaşamıyorsun sevdayı
Göremiyorsun yaşattığın yıkımı.
Sanırım kalbini bir köşeye fırlatıp atıyorsun.
Yoksa hangi yürek ezerek geçer gider
yaşanmışlıkları
Görmezden gelir yaşadıklarını, yaşattıklarını.
Nasıl dayanıyorsun buna bilmiyorum ama
Ezdiğin kalp hala bir yerlerde atmakta.