Kabul Şiiri - Furkan Aytekin

Yırtılıyorum kelimelerim bi tarafta ben
Zaman basıp kanayan bir yürek
karşımda
Etlerin gömülüp mavi bir yaprak çıkıyor
Ne zora çekiyor bilip gidiyorum
Bir sıkıntının dehlizinde
basamak gibi inip herşeye
veda ediyorum
Elimi kaldırıp vurasım mı geliyor şu değirmene
Düğümleri sökük
Yeniden tazeleniyor acıyla
önce kalbim ve zihnim
Sonra içim dışım
Atıklar birikiyor attıklarımla
Vurulup vurulup değişiyorum
yaptıklarımla

Yabancı bir tokat yiyorum
En homurdak en haylaz
nal bağlanmış aykalara
Yorulmuş bakışlara atılmış naz
Kendimle büyük, kendimden hafif
Rahat uyumuş bir bebek kokluyorum
Göz ifadesi yüz yıllık

Endişeli midelerin vurdum duyar akılları
Çomak sokup
kaş çatıyor
Kurumuş yarama
Anlayabilemezken
Susup izlemesi belki okşaması gerekirken
Kalın, nasihat yutmaz başımı