Kabul Şiiri - Demet Berberoğlu

Cezalandırıyor musun beni
Aklın sıra acıtıyorsun içimi.
Dünyayı zindan etmek istiyorsun belki de
Yaşadığını yaşatmaya mı çalışıyorsun yoksa
Yaralarını yaralayarak mı iyileştiriyorsun
Kanını kanatarak durduruyorsun
Bahanelerle kapatıyorsun yaptıklarının üstünü.
Her sabah uyandığında tekrar boyuyorsun duvarlarını kalbinin
Ama nafile
Arınamıyorsun acılarından
Kapatamıyorsun geçmişinin kirlerini.

Derme çatma köprüler kuruyorsun kendine
Karşıya geçmeye çalışıyorsun,
Kabul.
Fakat yıkıyorsun tüm köprülerini hayatın,
Ellerinde parçalanıyor her tuttuğun.
Beceremiyorsun belki de sevmeyi
İki kişilik hayat çok geliyor sana
Kendi dünyandan kurtulamıyorsun bir türlü
Paylaşamıyorsun sevdayı
Göremiyorsun yaşattığın yıkımı
Sanırım kalbini bir köşeye fırlatıp atıyorsun
Yoksa hangi yürek ezerek geçer gider yaşanmışlıkları,
Görmezden gelir yaşadıklarını,yaşattıklarını
Nasıl dayanıyorsun buna bilmiyorum ama
Ezdiğin kalp hala bir yerlerde atmakta.