Kabuklar Örter Yaralarımızı

Yara sadece insan derisinde,
Ruhunda ve yüreğinde açılmaz...
Yeryüzünün kabukları da yaralarla doludur
İlerleme adında vahşiliğin izleriyle

Yaralar açılmakla ve acımakla kalmaz.
İyileşmek için kaşınırlar,
Kaşınırken de aşırıya kaçılırsa kanar ve daha da acır,
Yaralar hassastır, kanatılmaya gelmez.

Yaralılar ve yaralayanlar çelişkisini
Çözemedi dünya ve insanlık...
İnsanlığın önünde en büyük açmazdır.

Yaralayan azınlıklara karşı yaralanan çoğunluklar
Daha güçlü olmalarına rağmen
Yaralayan ve yaralamaktan yararlanan
İnsafsızların hakkından
Bir araya gelerek gelmedikleri için
Bu zulmün üstesinden gelemezler.

Ruhumuzda derin bir yer edinen hatıralarda öyledir, Tenimizdeki yaraların izlerine benzer.

Zaman kabuklarda donmuştur yaralarla
Ruhumuzda, yüreğimizde, tenimizde, içimizde...

Bir kaç göz yaşıdır, bir kaç sözdür
Acının ve kanamanın kabukları altında
Saklanarak birikenlerin öfkesi.

Hayallerimizi de kaybetmeden beslediğimiz içindir
O gözyaşları yine bizi coşkuyla ve inançla
Hayata tekrar bağlar
Sarılırız acılarımıza, acıların kabuklarıyla birlikte.

Kabuklar örter yaralarımızı,
Her kanamada yeniden başlar sızı...

Doğanın yok oluşunu insanlığın yok oluşu anlatır, Yeryüzünde müzminleşir bu acı ve sızı...

Önder Karaçay