Kabuk ve Yara Şiiri - Sude Nur Haylazca 2

insan kanayan yaraysa
Tanrı kabuktur!
ve
künyesi okunmaz amel sorgusunda hiç kimsenin

akşamlar helallik ister gibi gün yüzünden
çöker karanlığın dizi dibine....

ağrısını emzirir gibi göğsüme çöken bu sızıyı
bastırıyorum içimin göçüğüne...

yerin göğün şahitliği yeter
gözlerin görmediğine
müebbet yer mi sevdam
incelip kıvrılan imgelerin şiire soyunmasında
göz yumar mı ateşin suya düşmesine
suyun ateşe..

döne döne yanan pervanenin ateşten küle yolculuğu gibi
sanrıların ortasında kayıp bir hal ile
gülü kokusunda arayanın
meçhul yolculuğunda
kora düşüp
en saf haliyle kor
ve de kör

uykusuz sorgularda
taș kesilen ağrıların sabrı zorladığında
kimsenin elinin uzanamadığı o zindanda, gecede

siyah ve mavi saçlarımla özdeş
yüzümde doğan ay hüznü
dökülürken,
yıldız kümesi gözlerimin içine
öznel,
Șimal'dan Zühre'ye bakıyorum

yangın kokusunun izinden gidiyorum
tadım tuzuma eksik
toprak çekiyor canım
aç bağrını, öleyim!

sude nur haylazca