Kabuk bağladı yaralarım.

Seninleyken bile sana doyamazken,
Sensizlikte seni yaşamaya mahkum edildiğim
bir veda gününde,
Konuşmadan öylece bakıştık,
Ertelenmiş cümleler vardı dilimin ucunda
ve firara gebe iki damla gözyaşı asılıydı
göz bebeklerimde.
Gitmek ya da kalmak sana bağlıydı!
Oysa kal deseydin…
Ama demedin ki!

Yıldızlar senden alırdı ışığını
bende senden.
Sensiz gidersem bu şehirden,
Öksüz kalırdı şarkılar,
Ve hüznü bestelerdi ıslak yağmurlar,
Yalnızlık, düşmezdi artık yakamdan.
Kal diyeceğini bilsem;
Avuçlarımda sunardım sana,
yüreğimde büyüttüğüm ateşi.
Oysa tutsaydın ellerimden;
Ama tutmadın ki...

Susmak en büyük cesaretti belki,
Ya da saklanmak kaçamak bakışların arkasına
Sesine ve yüzüne hasret yüreğime,
özlemler ekmek;
özleminle yetinmeyi öğretmek sona bir kala!
Biliyorum!
Buruk bir ayrılık karartacaktı gece(leri) mi
ve son bir çırpınışla gözlerini arayacaktı yüreğim.
oysa baksaydın gözlerime…
ama bakmadın ki!

Sadece mutluluk olsun isterdim gözlerinde
Bigün gitse(n) mde…
Bilirdi(n) m,
sana değen hüzün,
En çok beni öldürürdü.
Yanaklarını silen inci taneleri,
hançer gibi saplanırdı yüreğime...
gittiğimi sandığın her mevsim, aslında sana varan bahardı.
gitmenin adı yoktu kurduğumuz şehirlerde.
fakat adın uğurböceği idi;
konar 'can' verir, göçer giderdin.
Bİ GÜN CAN VERDİĞİN toprağımdan çektin nefesini.
kan yağıyor sandım gökten yüreğime
sağa sola yalpaladım durdum; ıslandıkça yara aldım.
yağmurda kalmış bir kuşun titrekliği gibi
dönmeni bekledim.
işte o anlarda öğrendim,
çiçek olup, sonbaharlarda tek başına açmayı.
yaralarıma kabuk bağlamayı!
Oysa sarsaydın yaralarımı
ama sarmadın ki...
Fatih ÇINAR