Kabristanbul Şiiri - Lütfiye Bulhaz Sevinç

Eyüp Sultan Dergahı’nın kalbindeyim
Unuttuğum yitiğim kalbimdir dost
Ne yana döndüysem sendin kabe’m
Hangi tarafa baksam, yolumdur dost

Şaşırsam da tutuyor görmediğim elleriyle
Kuruyor ateş saklı kürre’mi dost
Yol bilmeye ne takat ne de hacet var
Sürünsem de götürüyor bendesine dost

Bıçakla kesmiş sanki sular toprağını
Uzanmaz karşı kıyıya ellerim dost
Balıkların mı kayıklarım mı daha hızlı
Selamsız cümle mahlûkat birbirine dost

Selviler emiyor cesedimin kokusunu
Alarak gökyüzüne salıyor sanki dost
Günahımı yükleniyorlar esen rüzgârda
“Hu” sesleri kefenimi öpüyor dost

Bekleşiyor güvercinler bu sessiz şehirde
Ağarmış mezar taşımın başlarında dost
En sevdiğim memleket “ya kabristanbul”um
Yegâne vefadarımsın kanıyor kalbim dost

Dünyamı yalan biz miyiz, bildiğim bilmediğim
Var olan her şeyim sadece vehimlerim dost
Yaz, bahar, güz tek tek Hak’ka gönderdiğim
Son zemherimde huzuruna geldiğim dost…