Kabristan Şiiri - Osman Erdoğmuş

KABRİSTAN

Sesiz,fakat mağrur duruşunla,
Gönüllere biraz korku,
Biraz da hüzün veriyorsun.
Nasıl bir yersin ki sen,
Ağam demez,paşam demez,
Herkesi alıyorsun.

Toprağın altında sanki,
Yanardağ mı var.
Uzun uzun selvilerin,
Kaynayan yüreklere
Serinlik mi veriyor.
Sana teslim olanlardan
Hiçbir haber gelmiyor.
Çocuk demez,yaşlı demez,
Herkesi topluyorsun.

Nasılda bakmıştı yavrusuna anne
Nasıl büyütmüştü ciyerparesini.
Ne ninniler söyledi,
Ne oyunlar oynadı,
Ne masallar anlattı,
Gözyaşları derya oldu,
Yürekleri dağlıyorsun

Sana uğramak zorunda mı masiva.
Dünyadaki son durak sen misin.
Ne mallar toplamıştık.
Ne hanlar yapmıştık.
Ne sevdalar tatmıştık
Ne olacak şimdi,
Bunca alışkanlık.

Daha yapacak çok iş var.
Her hayat bir roman,
O romana son noktayı koyan,
Sen misin, sen misin,
Kabristan.