Kabristan Şiiri - Mustafa Bayar

Nasıl da geniş bir mezarlıktır kalbim,
Kaç kişi orada gömülü bir bilsen.

Kimini arkasından ağlayarak gömdüm,
Kimini kahkahalarla…

Kimini alelacele kefensiz,
Kimini ah edip dualarla…

Kimi kendi kazdı mezarını,
Kiminiyse ben diri diri gömdüm…

Kiminin belli bir yeri bile yok,
Kimini benden habersiz gömüp gitmişler…

Kimi durmadan çıkar mezarından,
Kimi öldüğünden habersiz…

Kimi zorunda kaldığı için öldü de gömdüm,
Kimini kaza eseri…

Kimisi var ki helalleşip gömdüğüm,
Kimisini uykusunda öldürdüm…

Kimi hastalıktan öldü kollarımda da gömdüm,
Kimi yorulmuştu yaşamaktan…

Kimini parçalara ayırıp gömdüm,
Kimini kendimden bir parçayla…

Kimi bir duaya hasret,
Kimi mahşere saklar hesabını…

Kiminden razı oldum bir ömür,
Kimine haram ettim hakkımı…

Kimini beraberce gömdük eşle dostla,
Kimini tek ben gömdüm gizlice…

Kimi pişman yattığı yerden,
Kiminin değmeyin keyfine…

Ama sonuçta geniş bir mezarlıktır kalbim,
Hepsi orada gömülü bir görsen…

(Hercaî)