Kabristan(1) Şiiri - Yıldıray Semiz

Nerden gidersen git, hangi yana kaçarsan kaç
Varacağın arsa,birkaç dönümlük bir kıraç.

Çıkacaktır karşına o gün, bu Şehr-i Viran
Bu şehir ki, aldığını vermez,buna inan.

Birkaç arşın bez,üstü toprak,üç-beş de tahta
Ütopik ‘İKARYA’ cenneti’ni andırmakta.

En sahici eşitlik söz konusu bu yerde
Çıkışı olmayan bir ülkedir,DEMİR PERDE.

İşte gelenler; sade gelirken kıymetli
Omuzlar üstünde,sanki büyük lider gibi.

Malum Fatiha ve dualarla serilirsin.
Boş bir madde olarak toprağa verilirsin.

Birkaç dönümse de, lakin yer vardır herkese
Sindirebiliyor bütün şehri bünyesinde.

İş bu ibrik su,evinden son istihkakındır,
İdare et,miadı Kıyamet’e kadardır.

Sana muhalif mezarında,otlar, çiçekler
Cesedinden can alır,OHHH.çeker çitlembikler.

Topraktan bu hayata,sonra tekrar toprağa
Korkunç bir dönüşüm bu,doymadan yağa,bala.

Bir KAFKA Hikayesi ‘DEĞİŞİM’ anlaşılmaz.
Nafile aklı germek, hiçbir yere varılmaz.

Ürker kaçarız bu kelimeden,MEZARLIK’tan
Geliverir işimize,kolayca KABRİSTAN.

Çoğumuz der geçer buna, bildiğimiz ölüm
Nasibi olan anlar,bir İlahi Dönüşüm.

Öyle ulvi barınak ki, yok gayri aramak
Yokluk derdinin bile öldüğü son sığınak.

Fakirhane görünse de, sayısız can sordu
Dünya’nın yetmediği aç gözleri doyurdu.

Gelene dek buraya,inanasımız gelmez.
Kendimiz geliriz de bir gün,o heves gelmez.

Bakar durur amma görmeyiz, bizde perde çok.
Kalp Gözü ister O’nu görmek, o da bizde yok

Kısır akıllar yarın buraya girecekler
Gelir-gelmez ‘Keşke Ölüm Olsa’ diyecekler.

Saadet mi,keder mi bu gidiş ehli bilir
Dört gözle bekler durur,kabrinde Münker,Nekir

Son bulur tüm davalar, en-nihayet Dünya’ya
Biter her şey,gerisi Mahkeme-i Kübra’ya.

Çıkınca Ayyuk’a Salat-ı Şerif Sadası,
Düşer dile ‘Ahı Yemendir,Gülü çemendir’.
Saf Anadolu Çocuğu’nun masum nidası
Gelmiyor ne çare gidenler,acep nedendir?