Kabri İnsan -4- Şiiri - Mehmet Şükrü Baş

Dönüldü kabristandan, vakit akşama yakın
Duyup işiten koştu, gelenler akın akın.
Yarım asır yaşamıştı merhum dertle, kederle
Ve sonunda yenik düştü kalp denilen bir derde.

Üç günden fazla sürdü akın akın gelenler,
Evde hizmet ediyor, çocuklarla gelinler.
Derken yavaş yavaş acılar yavaşladı,
Dördüncü gününde paylaşımlar başladı.

O gün bir aradaydı torun, oğlan, gelin, kız,
Hane bir sakindi asude ve de ıssız.
Dün ağlayan gözler, bugünse gülüyordu,
Hane halkı tek vücut malları bölüyordu.

Beşinci gün sabahı, ne şiş yanmış ne kebap,
Dün bir mekan olan hane bugün ise bir harap.
Bir olup yaptırdılar sade bir mezar taşı,
Hanımına bağlandı rahmetlinin maaşı.

Bir varmış, bir yokmuş varla yok arasında,
Sade bir taş diktiler rahmetlinin başına.
Daha mı büyümüştü, neydi bu kabristan,
Mezarlıktan bir mekan olmuştu kabr-i insan.

Kırkına varılmadan anmadılar adını,
Hazat mezat sattılar elde kalan malını.
Zaten çoktan yemeye başlamışlardı,
Karıncalar canını, kalanlarsa malını.