Kabri İnsan -3- Şiiri - Mehmet Şükrü Baş

Bu gün başka bir gündü, dolup taştı kabristan,
Bir tarafta ölüler, bir taraftan insan.
Bu kabre de bir demet gül koydular,
El açıp Yaradan'a, Fatiha okudular.

Dönerken kabristandan, yeniden Kayabaşı,
Karıştı biri birine, hıçkırıkla, gözyaşı.
Önümüzde Elaziz, cıvıl cıvıl kaynarken,
Bir düğün geçti önden, hane halkı ağlarken.

Demek ki kural buymuş, kader ağın örecek,
Kimileri ağlarken, kimileri gülecek.
İnsan bu işte, etten kemikten maruf,
Doğacak, yaşayacak, sonucunda ölecek.

Kalanlar üzgün üzgün, seyrederken ölümü,
Ve hıçkıra hıçkıra, ağlıyor bir bölümü.
İşte nöbetin geldi, sıra sende ey insan,
Seninde yerin hazır, bekliyor kabri insan.