Kabri İnsan -2- Şiiri - Mehmet Şükrü Baş

Omuzlardan omuzlara geçerken tabut,
Bir baktık gözden kaybolmuş HARPUT.
İnce bir yoldan geçtik, sağı solu mezarlık,
Her kabirde bir fidan, oluvermiş ormanlık.

Mezar taşları sanki yazılmamış bir roman,
Hepside hüzün dolu, ıstırap yüklü bir dram.
Hele biri vardı ki, henüz on beş yaşında,
Koca bir değirmen taşı, dönüverdi başımda.

Bir yol ayırımına geldik, döndük sağdaki yoldan,
Kabri insan sardı bizi, adeta üç beş koldan.
Burada akılda yok, ne mal ne can ve nede canan,
Nice canlardan müteşekkil, olmuş kabristan.

Yürürken hep birlikte, taşların arasında,
Birkaç isim belirdi, ateş gibi karşımda.
Daha dün beraberdik, birlikte eleyeydik,
Kimimiz konakladık, kimimiz göç eyledik.

Düşe kalka geldim, kardeşimin başına,
İki damla gözyaşım düşüverdi taşına.
Ağlamak istedim, boğazımda bir düğüm,
Bir kabri şehir di, bu Harput ’ta gördüğüm.

Biraz daha yürüdük, işte bura dediler,
Kazılmış bir kabire bir beden defnettiler.
Artık elden ele dolaşmıyordu tabut,
Elveda ey KABRİ İNSAN elveda HARPUT.