Kabr-i Kebir Şiiri - Aşık Şahı Kebir

Olur ya bir gün ecel kuşu kapımı çaldığında,
Çevrem akranlarım ve gayrısı beni andığında,
Cümle sevdiklerim benim yokluğuma kandığında,
Yalnız kalmış mezarımın başını sen boş bırakma.

Her gün ölümü yaşayan insanlar ölümden korkmaz.
Bizim gibi olanlar ölümü kötülüğe yormaz.
Ölüm bir buluşmadır bu buluşmada güller solmaz,
Sade kalmış mezarımın başını gülsüz bırakma.

Şah-ı Kebir'i bir ecel bir de yokluğun öldürür,
Çektiği cehennem azabını varlığın söndürür.
Kimsesiz kalmışa aşını kimsesizler böldürür,
Kuru kalmış mezarımın tozunu susuz bırakma.

Âşık Şah-ı Kebir