Kabirden Uçurtmalar Şiiri - Zafer Altuntaş

ben
boyun eğmeyerek imkansıza
kabrinden sana
uçurtmalar uçuran adam
bilmedim göğü
sana ne kadar benzer
ölü ellerle
tutarak şiirini ellerin
rüzgarı öperek gerdanından
ulaşmak için sana
hapsedip şeytanı içimde
sana özgürlükler uçurdum

hiç bilmedim
sevdiği rengi yüreğinin
kavga edip
tabiat denen şu acayip yerle
ben ona
zey dedim
ve toplayıp üstünde bütün yıldızları
günah olsa da
ben ona
aldanıp üstün bir ırk dedim

benimken bilmedim
anlamı nedir masumiyetin
yanılarak kendimden
bütün günahları taşlayıp
ben ona
bir gün bana gelecek olan
alamet dedim
ve sıyrılıp kibrimden
alçalarak gururuna sevdanın
ben ona
küçük kıyamet dedim

ve olduğum yer
ait olmadı bana hiçbir zaman
ben ona
hep yabancı kalarak
aldanıp şefkatine
ama özümseyip rüyasını toprağın
kök salıp
yeraltının doruklarına
ben ona
daha önce hiç sahip olamadığım
en mutlu yuvam dedim

bilseydim geleceğini rüzgarın
beklerdim başımı çıkarıp güneşe
susturup içimde dolaşan haşareleri
sırf sana ulaşmak için
ben ona
en büyük vuslat derdim

ve hissederek acısını esaretin
kaybolup ölüler içinde
sırf sana dirilebilmek için
hep susarak kendime
elimde uçurtmalar beklerdim
gelmesen de yine de sen
ben ona belki de
en güzel beklemek derdim