Kabir Kondu Şiiri - Cihat Şahin

Garipleşti insanlar, ölüm sevmez oldular,
Tuhaf tuhaf insanlar hanelere doldular.
Ne maziyi okurlar, ne bakarlar atiye,
Zannetti insancıklar, böyle mutlu oldular.

Herkes yapar bir kondu, şu kısa hayat için,
Her fertte farklı konut, modeller yüzler biçim.
Yok, senedi yarına, köşkler diker durmadan,
Ebed yurdu ihmalde, çokları lakayt niçin?

Hiç durmadan salalar, haber verir ricat’tan,
Kulak asmaz yolcular, bi haberler hacetten.
Giden haber vermiyor, durum nasıl kabirde?
Ne azaptan bir mesaj, ne beşaret necattan.

İşte yine bir ilan; imam söyler figanla,
Gidene zaman durdu, kesildi ilgi hanla.
Ölü evi matemde; ayyukta feryat figan,
Onda dokuz zevkinde, nikâh kıyar cihanla.

Cenaze musallada, nöbettedir yakınlar,
Yolcu bundan habersiz, berzah ile yakin var.
Son görevler yapılıp, konur asıl kondu’ya,
Acep içi nicedir? dolarmı kabre odlar?

Oğlan uşak şefkatli, süslüyorlar mezarı,
Bakan görmez içini, güle diker nazarı.
Yoksa gülen içinde, gül ne yapsın mevtaya?
Döşeği diken olmuş, azaplar olmuş yâri.

Dışı mermer kondudur, nasıl konan içine?
Bak olaya o yönden, bakma kendi açına!
Varlık kalmış burada, o amelle baş başa,
Gelmiş münker ve nekir, sorgu yapar suçuna.

Bitti artık saltanat, hesap kitap zamanı,
Saniyeden sorarlar; “nerde yaktın zamanı”?
Hovardaca harcayıp, katlettiysen onu sen,
Şimdi işler toz duman, katledene gümanı.

Saray misal kabir’i, mezarlığa kurdular,
Sonra geçip önüne, saygı ile durdular.
Saygı olur duayla, bir fatiha üç ihlâs,
Onlar bunu bilmedi, ne bilene sordular.

Tuhaflaştı şu nesil, gerçeklere bigane,
Ya alkışla avunur, ya yönelir figana.
Hakikatler kitapta, kitap toza defnolmuş,
bilinmez namaz niyaz, kabir gibi çok hane.

Hem yolcudur hem hancı, nedir bilmez görevi,
Dinden etmiş tecerrüt, zevk mekânı şu evi.
Zevk kondu da uyuyor, yok lügatte yolculuk,
Vah krallık taslıyor, kulluk iken görevi.

Yine okundu sala, gidene zaman durdu,
Ya bileti yaktı o, yâda piyango vurdu.
Ya rab karabasanlar, basmış sanki ülkemi!
Al ülkemden şu cini, nur ile doldur yurdu!