Kabir Başında Şiiri - Zeybek Necip

Gözünü aç çocuk,
Bak, çökerek tepesine,
Ağzı bozuk bir mermer;
Açmış dağın zirvesinde beter bir krater.
Zamanla kabuk bağlamış zavallının ağzı burnu,
Ama yaralar katmer katmer…

Tepeden tepeden bakan o yürek,
Kara bir oyuk şimdi.
Anlaşılmasa da ne dediği,
Hâlâ ses verir sanki gaipten
Azap çeker gibi boğuk boğuk…
Yılana akrebe yuva olmuş yazık her kovuk.
Sual olmaz düşmez kalkmaz Allaha,
Lakin neden ot dahi bitmemiş üstünde daha!

Küçük dağları ben yarattım, diyenin işte sonu:
Önce çukura gömüp üstünü bir avuç toprak atarlar,
Çok geçmez bütün dünyalığını satarlar.

Unutma çocuk,
Sakın ululanma,
Dağın gündüzü bolluk,
Gecesi başıbozuk,
Yücesi soğuk olur.
Selam alıp vereceğin tek korkuluk olur.
Çoğunluğa ulanma,
Tek de kalsan Hakkı ve hakkını ara.
Kedi köpek gibi yalanma,
Yalvarıp yakarmak kula kulluk olur.