Kabilin kadınları

Kabil’de Bir Kadın Şarkı Söylerse

Bu ülkede şarkılar,
gırtlakta boğulur.
Muzik daha doğmadan yas ilan edilir
ve sesi olan her şey
“itaatsiz” damgasıyla duvara çarpılır.
Rüzgâr bile
bir ezgi taşısa nefesinde,
sınır dışı edilir gökyüzünden.

Dans?
Ayakların hafiflediği her an,
yerçekimi değil,
düzen tedirgin olur burada.
Kıpırdayan bir beden,
kontrolden çıkmış bir kalp sanılır.
Toprağa basmak değil,
devlete basmak gibi okunur her adım.

Satranç tahtası,
onlara göre bir devrim haritasıdır.
Taşların ileri geri hareketleri
hain bir zekânın provasıdır.
Düşünen insanı susturamadıklarında,
taşları kırarlar.

Kitap yazmak,
geleceğe fısıldamak gibidir burada,
ama gelecek yasaktır.
Bir cümle kurarsan,
önce fiili sorgulanır,
sonra öznesi tutuklanır.
Ve en sonunda,
tüm paragraf yakılır.

Film?
Bir başkasının gözünden bakmaktır.
Bunu tehlikeli bulurlar.
Çünkü başka bir bakış,
başka bir ihtimal doğurur.

Renk?
Sadece resimde değil,
hayatta da yasaktır.
Renkli bir düşünce,
siyah-beyaz bir rejimde leke sayılır.

Kuş besleyenler…
Sorgulanır önce:
Neyi uçuruyorsun?
Kimin yerine özgürlük taşıyor o gagada?
Her kuş,
bir kaçış fikridir.
O yüzden kırılır kanadı.
Ve sahibi,
kamçının izini sırtında değil,
yüreğinde taşır.

Burada,
sadece itaat serbesttir.
Onun da melodisi,
ayarı bozulmuş bir marş kadar yorgundur.

Ve sen hâlâ diyorsan ki:
“Bu yalnızca bir şiir”
Bil ki
Kabil’de bir kadın,
şarkı söylemeye kalkışırsa,
bir ülke susturulur.