Habil'in Kanı Şiiri - İsmail Uysal

Kuyudan çıkarır vakti gelince
Boğar da insanı ince bir sicim
Ne ölüm belirir vaktinden önce
Ne kışı görmeden yaz olur mevsim

Ne yağmur bahara muhtaçtır oysa
Ne insan insana yardır hülasa

Gün gelir dünyayı avcunda taşır
Gün gelir dünyaya sığmaz bir insan
Nefsine yenilir, Hakk'a sataşır
Dile meydan okur kalpteki isyan

Gün gelir şafaklar isyan doğurur
Gün gelir geceden şafaklar kurur

Kaç yılı virane geçirdin ey can
Hangi defineye uğradı yolun
Hangi zevk kalıcı hangi heyecan
Hangi yen içinde çıkmazda kolun

Her güneş sabahın aydınlığıdır
Her günah zamanın gün artığıdır

Yine sen gölgesi cirminden büyük
Cürmü şefkatine ağır gelen sen
Yine sen vicdanın ensesinde yük
Bir nefes içine gizlenmiş desen

Gün olur eski bir hayal olursun
Gün olur hafifler, sonra ölürsün

Habil güçsüz müydü, sahipsiz miydi
Herkes Kabil olma derdine düştü
Katil akletmekten de aciz miydi
Yaşlı bir karganın ardına düştü

Kabil'in hırsı var simdi her gözde
Habil'in kanı var üzerimizde