Kabil'e Övgü Şiiri - Özer Şenödeyici

...Ol zamân ki Kâbil Hâbili katl itdi anı görüp Adem safînün sîne-i sekînesinden sürûrı ve dîdesinden nûrı ve cümle cesedinden sükûn u karârı gitdi. Zîrâ hem oğlı hem yârı idi helâk olup gitdi... (Lâtifî Tezkiresi’nden)

KABİL’E ÖVGÜ
Şairlerin gözünde haklıdır Kâbil,
Ve masumdur doğmamış günahkarlar kadar.
Kapkara yazgısını boyadı kardeş kanıyla,
Şüphesiz pişmanlık duymadı zerre kadar...

İlk kan düştüğünde titreyen ellerinden,
Yazıldı yazgısı kanla serseri aşıkların.
Vahşet, gözyaşı, ıstırap karıştı aşkın kimyasına o gün...
Toprak, asla doymayacağı insanın tadına vardı.
İlk cinayet, ilk ağıt...ve aşkın ilk acı meyvesi,
Adem’in gözlerinde sel aldı bütün dünyayı o gün!
Cennetten kovulduğuna üzülmemişti bu kadar...
Ezilmeyi öğrendi insanoğlu ihtirasının altında
Ve bir lanet eklendi ruh üflenmiş balçığa.
İşte yüreklerde o günden miras bir vahşet var
Ve aşıkların Kâbil’den öğreneceği daha çok şey var!
Gönüllerine ket vuranların azaplı musikisi çalınıyor,
Araf’ın Cehenneme bakan yamaçlarında
Şaklayan kırbaçlar ve inleyen ruhların nedametiyle;
Kâbil’e uymayanlar kıyameti yaşıyor!
Ürkek ceylanlar gibi canlarından vazgeçenler,
Başıboş kervanların ayyaş rehberleri gibi
Aşk acısıyla çile çeken, diyar diyar gezenler,
Canlara kıymak varken canlarından geçenler...
Rüzgar eşliğinde semâya duruyor cansız
Mevlevî kuklaları gibi darağaçlarında kansızlar.
Kırılmalı, un ufak olmalı dünyada çöken dizler.
Hasat vakti gelmiştir güneşten nasibini alamayanların:
Şeytan kadar bile olamayıp çamurdan yaratılmışlara
Aslında hiç oldukları gerçeğini fısıldamayanların.
Dışlanmaya mahkumuz bu kadar görgüsüz olmakla,
Dün cennetten Tanrı kovdu, bugün torunlarımız kovar.
Ey büyük insan, ey babasının öğüdüne yüz çeviren!
Ey âteşli cezalara iradesiyle göğüs geren!
İkinci kez utandırdın Adem’i yaptığın seçimle...

Şairlerin gözünde haklıdır Kâbil,
Ve masumdur batmamış güneş kadar.
Aşkı ile sınadı kendisine verilen iradeyi,
Şüphesiz değerliydi hisleri kardeşi kadar...