Kabem insan Şiiri - Muhsin Koçak

Gül kurusu ten,
göz-göz hasret
sevda,ölüm yüklü
kırağı düş, kor beden

bir ben bilirim yürek acısını
anadolu’m gök-kubbem,
hasret yüklü, çoban yıldızım,
sam yeline, saldım seni...
ne haneden, ne de sultan
kar etmez, asi gönlüme
yaraya tuz basmış/ım
hasret - prangada
kabem, insan...

kaburgasında saklı kin,
dokunsan, kan kusacak hain,
çıngırak gülüşler
akrep aymazlığı,
suratına tükürsen, celladın...
ne öz kalmış ne de vicdan...

acılar - bal
teslim olmam ihanete
kalsam da bir tek dal...
gözler mavide, yanaklar al
selviyi besler, kırık bir sal...
Gülüşler kor, sevda infihal

vuruldum,can evimden GARDAŞ...
dost yarası- tenimde,
dil yarası - yüreğimde
kahpedir, kör zindan,
alır serden sevdayı
tenden, yar tenine...

usul - kuralsız
sevda - pervasız
bedenim,
sürgünde - düşlerim

oyyy ben ölem looo,
bir ben kalmışım,
bir de sigaram,
esmer, delikanlı yüreğimde,

baharında,hasat zozan
kozasında,kavrulmuş goncam
salmışım yedi düvel sevdam,
serseri düş-lerde takılı,
uçurumdara,saklı umutlar,

bilirmisin sen, anadolu gözlüm,
asil - dicle,
asi - fırat,
yüce - ararat,
eteğinde süphan
toroslara serpilmiş can
özden süzülür usul -usul
TEK KABEM İNSAN...