Kâbe Şeytanı Şiiri - Abbas Paksoy

Anlamaz ki, hacıyı, hocayı.
Kara duman tüttürür, bacayı,
Başından eksik etmez, kıcıyı,
Aşında pişer, Kâbe şeytan’ı.

Dolanır çevrende, gitmez öte.
Götürür seni, felakete.
Cahiller; Şeytana olur, çete.
Başında şişer, Kâbe şeytan’ı.

Ekmeğe sürer, haram lokmayı.
Yuttunsa, haramdan bir payı,
Senden başka, yok kine kabadayı.
Döşünde coşar, Kâbe şeytan’ı.

Durmadan, avantaya bakarsın.
Eller yaparken, sen de yıkarsın.
Günahlardan, sıyrılıp çıkarsın.
Özünde yaşar, Kâbe şeytan’ı.

Yakayı kaptırmışsın, bir kere.
Onsuz gidemezsin, hiçbir yere.
Kurtulmana, yok kine bir çare.
Peşinde koşar, Kâbe şeytan’ı.

Paksoy’um, doğru yolda yürür.
Kötü yollar, şeytan’a varır.
İçinden gitmez, kibirle gurur.
Düşünde deşer, Kâbe şeytan’ı.