Kabaton Şiiri - Mehmet Yöndem

KABATON

Başım eğik gönlüm göğ gövdemde o göğerti
Beni bir göl dibine gömdüler gömün dedim
Aşk acemi çocuktu almadılar içeri
Soydular götürdüler gömdüler ölemedim

Çerçiler tayfasından sayıldığım yanlıştı
Beni yanlış sayfadan düştüler ölemedim
Aldılar götürdüler söylemedim adımı
Sessizim devran döner kervan göçer sessizim

Derken yağmurun sesi dayandı kapımıza
Bense yağız atımı kıtlıklara gönderdim
Meğer etten bir kefen çoktan biçilmiş bana
Aldılar götürdüler sardılar ölemedim

Pek sabuklamalarla ya bu yağmur dinerse
Ya yüzüm kavrulursa bulunca beni vaşak
Adım zaten kavurgan sesim zaten nöbette
Canıma kadar siklet canıma kadar pasak

Bu hep böyle oluyor incir ağacı ve ben
Bir tarafımda tabut bir yanda susuzluğum
Canıma kadar sıcak canıma kadar diken
Taş üstünde paslanan bir ceset çocukluğum

Şimdi dişlesem n'olur dişlesem cesetlerin
Bahanesi tozipek yangın ve aç etini
Verilmiş sırra inat kavrulan yerinizin
Nasılsa savururum bir sabah küllerini

Mehmet Yöndem