Kabataş No. 9 Şiiri - Faruk Güney

Bir adres vereceğim sana
Ne duruyorsun, yazsana
Göçmen mahallesinde,
tek yönlü sokak üstünde
Bacasının kara dumanı
korkutur belki
Paslı sobasının alevi
ısıtır içindekileri
Asması var,
evin iki çocuğundan değerli
Mutfağı dar,
yaprakları sarar annesi
Anne ev kadını,
çocuk gelin görmüş Almanya'yı
Ne kendine, ne çocuklara
öğretebilmiş Almancayı
Baba mesleken sepici,
ruhen bipolar,
bedenen
çok sağlam dayak atar
Üç vasıta yol ardından
iş bitkini
Hırsla zorladı zili,
eve girdi
İşyeri kavgasının
evde devam edeceği kesin
Babanın gazabı
annenin aklını kaçırdı
Ucu bana dokunmasın arzusu
bir çırpıda çocukları gammazlattı:
"Büyük, mahallede kavga çıkarmış!
Küçük, okulda yaramazlık yapmış!"
Babanın adımlarını saydılar,
korkudan kasılıp kaldı çocuklar
Ayakları buz tuttu,
elleri kar
Bedenlerindeki morluklara
odaların soluk duvarları dahi buruk
O ev asırlar geçip toz olsa da
duyulacak dayak anı yalvarmaları,
dayak sonrası
yorgan altı ağlamaları
çocukların
Şimdi hatırladım,
sana vereceğim bir adres vardı
Yaz "Kabataş No. 9"u
Orada çocuksan yetişirin,
yetişkinsen çocursun