Kaban Şiiri - İbrahim Ocak

Geçen kış Kızılay’a inmiştim kaban almaya,
Girdim en güzel mağazaya, baktım mahşeri kalabalığa,
Modaymış o kaban, herkes almak istiyordu o kabanı,
Sıra bekleyen çoktu o kadar da param yoktu!
Alamadım ayrıldım beklerim dedim sezon sonunu

Sezon sonunda geçiyordum oradan
Birde ne göreyim askıda duruyordu o kaban
Üstelik neredeyse bedavaya vereceklerdi inan
Ama modası geçmişti artık yoktu ki alan
Bırakın almayı dönüp yüzüne bile bakan

Bende vazgeçtim almaktan modası geçmiş bir kaban
Dedim ki bir zamanlar vitrinlerde gururlanan
Ey kaban artık bu köhne raflarda tozlan
Hiç düşünmedin bu günleri bundan böyle kendi kendine hayıflan
Acaba var mıdır senin bu halinden ders alan

Mevkie makama bel bağlayan
Gördüğü ilgiye alakaya bakıp yanılan
El etek öpenlere yalakalara bakan
Yağcılardan yağdanlıklardan pek hoşlanan

Şahsiyetini oturduğu koltuktan alan!
Kerameti kendinden sanan!
Ey gafil;
Koltuğunu kaybetmeden artık uyan!
Aç gözlerini geç olmadan!
İbret olsun sana o kaban! .